Albanië

Om half 11 stonden we bij het stadion van Tirana te wachten op onze rit naar Shkodër. We ontmoetten daar nog twee Australiërs uit Melbourne, die met ons meereisden – altijd leuk, onverwachte ontmoetingen onderweg. Rond half 1 werden we keurig afgezet bij het hotel. De hele rit? Slechts 10 euro per persoon. Bizar hoe ver je hier komt voor zo weinig geld.

Na het droppen van de bagage was het tijd voor de volgende prioriteit: lunch. Want honger maakt geen gezellige reiziger. Daarna voelde ik de drang om even te sporten – onderhoud moet, ook op reis. Een klein uurtje later, rond 16:00, scheen de zon op z’n mooist en voelde ik dat het moment daar was: ik wilde naar Rozafa Castle. Daar had ik eerder over gelezen – ruïnes met uitzicht, geschiedenis met een legende, precies mijn soort plek. Alleen… ik had geen werkende simkaart en dus geen Maps. Dus dan maar op de ouderwetse manier: vragen. Iedere Albanees die ik tegenkwam zei enthousiast: “Just 10 minutes, straight ahead!” Spoiler: het was geen 10 minuten. Het werd 55. En dan moet je ook nog de heuvel op naar het kasteel zelf. Maar eerlijk? Elke zweetdruppel waard. Het uitzicht, de sfeer, het gevoel daar boven – rauw, puur en magisch.

Mijn eet- en drinkervaringen

• Bij Arti’ Zanave proef je traditionele Albanese gerechten, bereid met lokaal geteelde groenten. De belangrijkste focus ligt op het ondersteunen van vrouwen in Albanië en het helpen van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. De opbrengst van het restaurant gaat naar vrouwencentra.mDe vrouwen helpen vaak zelf mee in het restaurant – als serveerster of door handgemaakte sieraden, sjaals, tassen en kleding te maken die je hier ter plekke kunt kopen. En natuurlijk gaat de volledige opbrengst naar het vrouwencentrum. Ik bestelde beef met frietjes en gegrilde groenten en natuurlijk een Albanees wijntje. 

• Trattoria Venezia: we waren op zoek naar een visrestaurant, maar dat viel vies tegen dus toen kwamen we langs deze Italiaan. Ik sloeg de menukaart open, en daar stond het: Zeebaars. Mijn ogen bleven hangen, mijn maag knikte instemmend. Keuze gemaakt. Soms vind je wat je zoekt op een plek waar je het niet verwacht. En dit was er zo één. Simpel, goed bereid, en precies wat ik nodig had.

Mijn activiteiten en bezichtigingen

• Rozafa Castle: Boven op een heuvel, waar de rivieren Buna en Drin samenkomen, ligt het mysterieuze Rozafa Castle. De klim omhoog is warm en ruig, maar elke stap voelt alsof je dichter bij een oud verhaal komt. Een verhaal dat me raakte. Volgens de legende werd het kasteel steeds opnieuw opgebouwd, maar viel het elke nacht weer in elkaar. Tot de drie broers die eraan werkten, besloten dat één van hun vrouwen levend moest worden ingemetseld in de muren – een offer om het bouwwerk te laten staan. Uiteindelijk werd Rozafa, de vrouw van de jongste broer, gekozen. Ze stemde ermee in, op één voorwaarde: dat haar rechteroog, haar rechterhand en haar rechterborst vrij zouden blijven, zodat ze haar kind kon blijven zien, troosten en voeden. Ik stond daar, in de ruïnes, kijkend over de stad Shkodër en de uitgestrekte vlakten, en dacht: wat laat je achter, als je ergens voor kiest? Wat offer je – bewust of onbewust – voor wat stevig moet blijven staan in je leven?